Dysertacja Dietla wymyka się ze stereotypu prac medycznych w epoce, w której powstawała, łamie sztampę rozpraw doktorskich – zarówno w wiedeńskim, jak i w innych uniwersytetach europejskich. Nikt wcześniej nie odważył się na sformułowanie tak nowoczesnych tez. Refleksje autora okazują się zaskakująco śmiałe, nieszablonowe. Doktorant z upodobaniem kierował je do grona osób niebędących medykami, ale mających styczność z medycyną. W ten sposób praca wydaje się z jednej strony niekonwencjonalną publicystyką, z drugiej nowatorskim przesłaniem dla chorych. Przewija się przez nią przenikliwy, bodaj najmocniejszy wniosek: „Za niekorzystny efekt leczenia odpowiada szereg niezależnych czynników – a błąd lekarski to rzadkość. Jeśli pacjent po przeprowadzonej terapii umiera – to najczęściej winą obarczać należałoby zły los, bezradność medycyny wobec nieubłaganych praw natury”. Chociaż była to era medycyny ubogiej, błądzącej jeszcze we mgle i wysoce niedoskonałej, to spostrzeżenie to jest ponadczasowe.